Het (onverklaarbare) Indische gevoel

Ik had er al steeds met een schuin oog naar gekeken, de DVD-box van de "Late Late Lien Show", een televisie show met en voor met name Indische Nederlanders die van 1979 tot 1981 werd uitgezonden door de VARA. In 1988 zijn nog 4 shows gemaakt voor de AVRO. Middelpunt in deze show was tante Lien een Indische dame vertolkt door de op Soerabaja geboren Wieteke van Dort. Zij ontving gasten, er waren liedjes sketches en dit alles met een nostalgisch gevoel van heimwee naar Nederlands Indië.

Op de DVD-box staat het tweede seizoen en de 4 later opgenomen shows, het eerste seizoen is niet bewaard gebleven. Ik heb de box niet gekocht omdat ik het allemaal nog een keer wilde zien, maar omdat ik het nooit gezien heb, in die tijd had ik er waarschijnlijk niet zo veel mee, maar nu op 'latere leeftijd' dus wel.
Ten eerste omdat ik toch wel iets heb met Wieteke van Dort, we zijn op dezelfde dag jarig, maar buiten dat kleurde deze vrouw mijn jeugd, de intochten van Sinterklaas, "Stratemakeropzeeshow", "Oebele", "Hamelen" en nog veel meer programma's waar ze in te zien was. Tante Lien doet ze nu nog steeds, op Pasar Malams in theaters en in bejaardenhuizen. Begin 2012 was er bericht dat Wieteke een heel zware hartoperatie moest ondergaan, en dat heeft ze gelukkig goed doorstaan.
Daarnaast zijn er de leuke gasten die er ontvangen worden, veelal ook met Indische roots, o.a. de onvermijdelijke Blue Diamonds, Boudewijn de Groot, Willem Nijholt, Sandra Reemer en Anneke Grönloh.

En last but not least zijn er in mijn leven hele leuke lieve vrienden, vriendinnen en collega's, geweest, en nu nog steeds, met een Indische achtergrond. Ik ben nog nooit in Indonesië geweest, ik ken de geschiedenis van de Indische Nederlanders voor een deel en niet helemaal, ik weet dat de repatriëring voor velen heel moeizaam is geweest vanwege de houding van Nederland en de Nederlanders, en dat door hun Aziatische achtergrond men incasseerde, niet klaagde, maar zich zoveel mogelijk schikte naar hun lot. Indische mensen, hoe klein en tenger ze soms ook mogen ogen, komen op mij altijd over als (mentaal) zeer krachtige, personen die op natuurlijke wijze respect afdwingen, waarschijnlijk juist door hun bescheiden opstelling. Ik voel altijd ontzag en ook ontroering, maar ook een soort onzichtbare, totaal niet te verklaren band, ik heb voor zover ik weet geen Indisch bloed door d'aderen stromen, maar het verklaart misschien wel dat in mijn leven op schijnbaar toevallige wijze er veel dierbaren waren én zijn met een Indische achtergrond.

Adoe, soms moet je dingen ook helemaal niet willen verklaren ja,  dus soedah laat maar. Het wordt tijd om de DVD's te gaan bekijken.

Wieteke van Dort