A walk in the park

Vanaf woensdag logeert vriend Michael bij me, lezers van mijn blog weten dat Michael 2 jaar geleden op zijn huwelijksreis een ernstig ongeluk heeft gehad, in coma heeft gelegen en hard heeft gewerkt om zijn leven weer op poten te krijgen, wat op een fantastische manier is gelukt, maar wat niet wegneemt dat het hersenletsel wat hij heeft opgelopen nog steeds zijn sporen nalaat en het nog steeds belangrijk is dat hij veel rust. Hij is hier gekomen met zijn oma 'nan' Iris, die logeert bij haar zoon en familie en Mikey dus bij mij omdat rust nog steeds belangrijk is voor hem, en zeg je rust, zen en regelmaat zeg je Aidan.

Zelf vind hij het bij mij een eldorado van kalmte en zeer relaxing. Gisteren zijn we een wandeling wezen maken in het Kralingse Bos, iets wat ik had voorgesteld en wat hem erg leuk leek. Voor mij was het een eye opener dat het bos heel makkelijk te bereiken was met de metro, terwijl ik voorheen dacht er alleen met een auto te kunnen komen, zo in die zin heeft hij mij mijn eigen omgeving beter doen leren kennen. Ik ga er zeker mijn voordeel mee doen en als ik eens een fijne wandeling wil maken weet ik nu dat ik er zo ben. Waar ik ook achter kwam is dat Mikey en ik dezelfde tred van lopen hebben, wat een heerlijkheid! Bij de meeste mensen met wie ik loop, en ik noem geen namen, zij weten zelf wie ze zijn, loop ik er als een soort Turkse vrouw achteraan te rennen.

Aan het eind van de wandeling rondom de plas vroeg hij hoeveel stappen ik dacht dat we hadden gemaakt, want hij had een stappenteller aangezet, dat bleken er ruim 8000 te zijn! Tel de stappen er bij op die we nog hebben gedaan om weer bij de metro te komen en we zitten zeker over de 10.000. Het was heerlijk maar ook vermoeiend zodat hij bij thuiskomst weer even is gaan rusten. Vandaag gaat hij weer terug naar Engeland, naar zijn vrouw Danielle en dochtertje Reese, met wie hij de volgende keer komt, want Danielle is na de tragedie niet meer met het vliegtuig geweest, en vind het nog best eng, maar de 50 minuten naar Nederland durft ze wel aan. Mikey heeft gezien dat er genoeg ruimte is voor hun 3 om hier een paar daagjes te komen logeren en ik vind het leuk om hen te leren kennen, bovendien is Danielle nog nooit in Nederland geweest. Dat noemen we een win/win situatie.