En even was ik stil

Dol ben ik op kinderen, dat wil zeggen op kinderen van het kaliber je ziet ze wel maar je hoort ze niet, dan valt zo ongeveer 98% al af. Gisteren stond ik op mijn post in de winkel toen er 5 kinderen zich joelend en rennend over de etage bewogen. Ik speur dan meteen de omgeving af waar die ouders zich bevinden om hen de blik van schaamte toe te werpen, maar die waren er niet. In dit geval moest ik dus corrigerend gaan optreden, want buiten het feit dat het bloedirritant is, zijn er op de etage uitstallingen met serviezen en glaswerk, die de lieve schatjes zouden kunnen verwonden als ze er door hun wilde gedrag tegenaan zouden lopen.

Volgens collega Carla schijn ik iets tegen haar gezegd te hebben in de trant van "Waar zijn die ouders van die k*tk*nd*r*n?", om vervolgens mijn gezicht in de ik-ben-zó-niet-blij-met-jou-stand te zetten om, toen ze even halt hielden, tegen de onruststokertjes te zeggen dat het hier geen speelplaats is en ze beter buiten konden gaan rennen. "'T is goed" zei een ventje, en ze gingen. Ik voelde me natuurlijk een supernanny gelijk, met deze opvoedkundige daad.

Vol van mijn daadkrachtige optreden ging ik weer aan het werk, toen ik na enige tijd wederom tumult hoorde, daar kwamen ze weer! Regelrecht kwamen twee mannetjes van een jaar of 10 naar me toe, eentje stak zijn hand uit en zei, letterlijk: "Wij willen onze verontschuldigingen maken, we willen hier graag even kijken en zullen rustig zijn". Vervolgens gingen ze op de grond zitten om een film te kijken die opstond.
Van die actie werd ik wel even stil, wat ben je als 10 jarige dan al een groot mens qua karakter.

Ik denk dat het volgende is gebeurd: hun ouders waren op een andere etage en ze kwamen terug bij hen met het verhaal dat ze zijn weggestuurd, terwijl ze nog wel even bij de films zouden willen kijken, de drie jongsten zijn bij de ouders gebleven en ik stel me zo voor dat papa of mama heeft gezegd 'dan moet je je verontschuldigingen maar gaan maken bij die meneer.' Ouders die dus opvoeden! Maar bovenal kinderen die mij als volwassene stil hebben gekregen met hun mooie oprechte manier van handelen. Nog niet alles is verloren.