Gezeur

Als je er voor kiest om op zichtbare plaatsen tatoeages en/of piercings te laten aanbrengen, je uit religieuze overwegingen besluit om een hoofddoek te dragen, als je groen, blauw, paars of roze geverfd haar hebt, dan neem je de gevolgen die dat heeft voor het vinden van een baan voor lief. Vanzelfsprekend zijn er banen waar het niet uitmaakt, een vrachtwagenchauffeur die er uitziet als de Sixtijnse kapel is prima, maar wil je aan de slag als stewardess zul je toch rekening moeten houden met een afwijzing, paars haar als werknemer bij Kinki Kapper, zal worden toegejuicht en er zal zelfs worden aangeraden om er lila highlights in te zetten, maar als receptioniste bij een groot bedrijf zul je niet worden aangenomen. Ook het dragen van een hoofddoek, al dan niet onder dwang van de familie, kan een remmende werking hebben om vol mee te gaan draaien in het arbeidsproces.

Moslimette Leila Kallal ondervond dat aan den lijve, toen ze om die laatste reden niet werd aangenomen bij een bedrijf. Daar liet ze het niet bij zitten, ze had nu toch tijd genoeg, want geen werk, en ging daar, gewapend met het D-woord eens flink deining om maken. Ze nam een gesprek die ze telefonisch had met de weigerachtige werkgever op om vervolgens een aanklacht in te gaan dienen. En dat kan in Nederland, als je vindt dat je wordt gediscrimineerd, word je niet onthoofd, hoef je niet levenslang de gevangenis in en word je ook niet gemarteld, maar kun je gewoon een aanklacht in gaan dienen en de media opzoeken. En dat deed Leila dan ook met veel energie, kreeg zelfs steun van, hoe kan het ook anders, enkele PvdA politici, alleen jammer dat ze op de foto's bij het artikel hoofddoekloos staat afgebeeld. Waarom dan in Allahsnaam die hele poppenkast als je gewoon zonder hoofddoek in de media verschijnt? Ze is in ieder geval goed geïntegreerd, zeuren om het zeuren, klagen om het klagen, veel Nederlandser krijg je het haast niet.

Leila Kallal