Iedereen van mijn generatie kan zich de Britse popgroep the Rubettes nog wel herinneren. Met witte petjes op hun hoofd bestormden zij in de zomer van 1974 de hitparade met "Sugar Baby Love", een popliedje in jaren 50 stijl gebracht met een onwaarschijnlijk hoge falsettostem. Meer hits volgden in dezelfde stijl, pretentieloze, vrolijke goed in het gehoor liggende liedjes. In de nazomer van 1976 kwam de single "Under One Roof" uit. Iets heel anders dan hun gebruikelijke repertoire, qua muziek, maar ook de tekst. Het lied ging over homoseksualiteit, niet een voor de hand liggend onderwerp in die dagen, en zeker niet voor een groep als the Rubettes. Ze hadden er een kleine hit mee.
Vandaag is er in Amsterdam de Canalparade. Het hoogtepunt van de Euro Pride, waarin vrolijke uitgedoste holebitra's vieren dat zij hier mogen zijn wie ze zijn, gadegeslagen door vele bezoekers die hen een warm hart toedragen en ook wel van een feestje houden. Belangrijk is om vooral niet te vergeten dat er landen zijn waar holebitra's absoluut niet geaccepteerd worden, er gevangenisstraf op staat, mishandeling en uitstoting hun deel is en in een aantal landen zelfs de doodstraf gevonnist kan worden.
Maar ook in het tolerante Nederland is het nog niet overal doorgedrongen dat een andere geaardheid gewoon geaccepteerd dient te worden. Ik ken de verhalen van homo-jongeren die door hun godsdienstwaanzinnige ouders werden verstoten. God is in hun ogen feilloos, maar dat Hij misschien wel een bedoeling heeft om homoseksuelen in de wereld uit te zetten komt niet in hun geïndoctrineerde ééndimensionale hersentjes op. Ook de vele nieuwe Nederlanders die zich onze cultuur en gewoontes nog eigen moeten maken staan vaak zeer afwijzend tegenover holebitra's. Ondanks dat ik vluchtelingen meer dan welkom heet moeten we onze ogen daar niet voor sluiten en hen er van doordringen dat naast alle andere zaken die voor hen vreemd en nieuw zijn acceptatie hiervan heel belangrijk is. Zij willen zelf namelijk ook niet gediscrimineerd worden.
Kortom er is nog veel werk aan de winkel. Zelf ben ik niet op Euro Pride aanwezig vanwege mijn aversie tegen mensenmassa's, vandaar dat ik, om toch een kleine bijdrage te leveren, vandaag een hertaling van het liedje van de Rubettes plaats, die er, ik zeg het nog maar eens, hun tijd ver mee vooruit waren. Het heet nu "Billy en John". En helaas is het lied na 40 jaar nog steeds actueel.
Vandaag is er in Amsterdam de Canalparade. Het hoogtepunt van de Euro Pride, waarin vrolijke uitgedoste holebitra's vieren dat zij hier mogen zijn wie ze zijn, gadegeslagen door vele bezoekers die hen een warm hart toedragen en ook wel van een feestje houden. Belangrijk is om vooral niet te vergeten dat er landen zijn waar holebitra's absoluut niet geaccepteerd worden, er gevangenisstraf op staat, mishandeling en uitstoting hun deel is en in een aantal landen zelfs de doodstraf gevonnist kan worden.
Maar ook in het tolerante Nederland is het nog niet overal doorgedrongen dat een andere geaardheid gewoon geaccepteerd dient te worden. Ik ken de verhalen van homo-jongeren die door hun godsdienstwaanzinnige ouders werden verstoten. God is in hun ogen feilloos, maar dat Hij misschien wel een bedoeling heeft om homoseksuelen in de wereld uit te zetten komt niet in hun geïndoctrineerde ééndimensionale hersentjes op. Ook de vele nieuwe Nederlanders die zich onze cultuur en gewoontes nog eigen moeten maken staan vaak zeer afwijzend tegenover holebitra's. Ondanks dat ik vluchtelingen meer dan welkom heet moeten we onze ogen daar niet voor sluiten en hen er van doordringen dat naast alle andere zaken die voor hen vreemd en nieuw zijn acceptatie hiervan heel belangrijk is. Zij willen zelf namelijk ook niet gediscrimineerd worden.
Kortom er is nog veel werk aan de winkel. Zelf ben ik niet op Euro Pride aanwezig vanwege mijn aversie tegen mensenmassa's, vandaar dat ik, om toch een kleine bijdrage te leveren, vandaag een hertaling van het liedje van de Rubettes plaats, die er, ik zeg het nog maar eens, hun tijd ver mee vooruit waren. Het heet nu "Billy en John". En helaas is het lied na 40 jaar nog steeds actueel.
Billy en John
Billy liep weg van huis,
hij was klaar met het gezeur.
Zijn moeder gaf niks om hem,
en door zijn pa was er politie aan de deur.
Toen Billy in de stad kwam, kwam de stad in Billy.
Niemand ziet het als je daar ligt in de goot.
Een aardige gast met geverfd haar
was het die hem onderdak bood.
was het die hem onderdak bood.
Billy en John deelden een kamer.
Niemand die echt gaf om hen.
Billy en John deelden een kamer.
Niets ter wereld kwam tussen hen.
Billy wilde graag gaan werken
en ging op zoek in de buurt.
Hij was de hele dag in touw,
maar werd overal weggestuurd.
Maar John bleef hem steunen, zei
"T komt wel goed" en maakte gein.
En voor de eerste keer in z'n leven
voelde Billy hoe het was om geliefd te zijn.
Billy en John deelden hun liefde.
Niemand die echt gaf om hen.
Billy en John deelden hun liefde.
Niets ter wereld kwam tussen hen.
Billy's pa kwam er achter hoe Billy nu leefde
en had ook zijn adres.
Het duurde niet lang voor hij langs kwam
met in zijn handen een mes.
Hij stak John neer, stal al zijn geld,
schold hem verrot en had hem bijna vermoord.
Hij zei "Ik wacht Billy morgen op bij de fabriek
ik zal hem laten zien wat we doen met zijn soort."
Billy en John deelden hun liefde.
Nu wist iedereen van hen.
Billy en John deelden hun liefde.
Niets ter wereld kwam tussen hen.
Billy zei tegen John:"Ik verstop me niet meer,
de wereld mag het weten nou.
Ik kom mijn vader onder ogen
en zal hem zeggen van wie ik hou".
"En als ik mijn baan of mijn leven verlies
luister goed naar wat ik je zeg
Hij kan alles van me afnemen,
maar bij jou haalt hij me echt nooit weg".
Om half zes precies stond z'n vader te wachten
bij de fabriek tot Billy in de deur verscheen.
Hij vernederde, sloeg en bespuugde hem,
stak hem neer voor de ogen van iedereen.
Terwijl Billy lag te sterven begon z'n pa te huilen,
hij had zijn zoon gedood, hij was een beest.
En dat enkel omdat de eerste die hem liefde gaf
een man was geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten