Delirium

Na de euforie van vorige week vrijdag waar mijn moeder rechtop in bed zat na haar operatie en heel blij was van de pijn verlost te zijn, ging het zaterdagmiddag mis. We waren ervoor gewaarschuwd dat het zou kunnen gebeuren, maar ik hoorde het voor kennisgeving aan, want ik dacht: 'dat overkomt mijn moeder niet'. Helaas is het anders, ze heeft sinds zaterdagmiddag een delirium. Een delirium is een acute verwardheid. Het ontwikkelt zich in een korte tijd (een paar uur) en kan dan een aantal dagen of weken aanhouden. Bij oudere mensen, zoals mijn moeder, kan het zelfs langer dan een maand duren.

Het komt regelmatig voor bij oudere mensen die in een ziekenhuis zijn opgenomen (14 tot 24 %). Mijn moeder is dus wat verward, haar aandacht dwaalt af, kan moeilijk spreken, valt steeds in slaap, en is heel erg moe. Ze herkent ons wel, en weet op sommige momenten waar ze is en waarvoor, maar kan op andere momenten vragen: 'Waar ben ik nu?', en heeft zo nu en dan waanideeën. Het is de combinatie van de operatie, de pijnmedicatie, de stress die eraan vooraf ging en natuurlijk haar hoge leeftijd. De pijnmedicatie wordt afgebouwd. Haar leeftijd speelt een belangrijke rol, want hoewel een delirium per definitie van voorbijgaande aard is, treedt volledig herstel, zeker bij oudere mensen, niet altijd op.

Haar omgevingsbewustzijn fluctueert, zo kon ze gisteren wel goed antwoord geven op de vragen van de dokter betreffende haar pijn, en wist ze de naam van de dame die naast haar lag nog precies, want daar had ze dinsdagochtend, zo zei die dame, een gezellig gesprek mee gehad, voor ze acuut weer van de wereld was. Maar nu was het een andere kamergenote die kwam, want de eerste was ontslagen.

"Het is wel een heel gedoe" vond mijn moeder zelf, en dat is het zeker. We hopen er het beste van en ze kan ook zomaar weer uit het delirium schieten. Als dat zo is kunnen er afspraken gemaakt worden om naar de revalidatie te gaan, maar zolang ze nog zo verward is gebeurt er niets van dat al, zo werd ons door de dokter verteld.