Zelf gedaan

Zoals zoveel gebruiksvoorwerpen in onze moderne maatschappij, is ook de douchekop niet voor het leven. Ik merkte een paar weken terug al dat ie wat begon te lekken daar waar de slang overgaat in de kop. Ik weet dan dat het onvermijdelijke voor mij in het verschiet ligt, iets wat ik tot een minimum wil beperken: de gang naar naar de bouwmarkt. Er is vrijwel niets wat me meer ongemakkelijk doet voelen dan het betreden van de Gamma. Het is alsof ik een me in een andere beschaving begeef, alles is er vreemd voor me. Met bange grote hertenogen loop ik. terwijl om mij heen mensen heel trefzeker op hun doel aflopen, heel behoedzaam door die altijd veel te grote ruimtes met in mijn handen als enig houvast het tasje geklemd met het voorbeeld (qua maat e.d.) van wat ik wil hebben. De vorige keer dat ik voor een douchekop ging en vroeg of ik de goede maat had aan een medewerker, de oude met slang en de uiteindelijk door mij uitgezochte omhoog houdend, antwoordde hij enigszins meewarig geringschattend kijkend naar mij, dat het altijd één maat is. Ik sla dan meteen dicht en wil dit voorportaal van de hel dan zo snel mogelijk verlaten, weg van de verstikkende geur van gezaagd hout de frisse buitenlucht in.

Ik moet me echt mentaal voorbereiden op zo'n bezoek, en ik was er nog niet klaar voor, tot ik in de folder van een bekende supermarkt van Duitse origine een prettig geprijsde doucheset zag. Een douchekop met slang compleet met stang. Omdat minder prettig geprijsde douchekoppen ook een beperkte levensduur hebben wilde ik er toch niet heel veel geld aan uitgeven. En in die supermarkt loop ik energieker naar binnen dan in de bouwmarkt, bovendien was er daar niet die duizelingwekkende keus van 23 douchekoppen, voor mij ook een pre. De spottende blik van de bouwmarktmedewerker nog op mijn netvlies, wist ik dat maten hetzelfde waren, en ik tartte het lot door er van uit te gaan dat hetzelfde gold voor de bevestigingspunten van de stang. Dus quasinonchalant had ik tussen mijn boodschappen de doucheset op de lopende band gelegd, afgerekend, boodschappen ingepakt en naar huis gelopen onderweg denkend hoe ik het bevestigen ervan zou aanpakken. Thuis gekomen kwam ik er achter dat daar waar ik de hele wandeling naar huis over had nagedacht bij de kassa had laten staan. Snel weer terug, en de caissière had de set naast haar stoel gezet. 

Uit mijn bouwmarktfobie valt al af te leiden dat ik geen groot doe-het-zelver ben, ik vind het ook gewoon niet leuk. Maar als bewust alleenstaande móet je soms wel, en ervaring heeft mij geleerd, als ik het heel rustig benader ik een heel eind kom. Zo ook nu, ik had heel voorzichtig de doos opengemaakt, want als ik de nieuwe stang niet één op één zou kunnen bevestigen daar waar de oude hing, kon ik het nog retourneren. Mijn ongeoefend oog zag dat het wel zou moeten kunnen. Er zijn bij zaken die je in elkaar moet zetten altijd manieren waarvan je denkt dat je het goed doet, maar dat het net andersom moet. Die wet van Murphy kleeft altijd aan mijn doe-het-zelf activiteiten, zo ook nu. Maar uiteindelijk hing het en was alles bevestigd zoals het hoorde en het werkte ook nog. Ik doe er dan wel wat langer over dan de echte klusliefhebber, en ik stuntel wat meer, maar uiteindelijk heb ik het toch zelf gedaan!