Armina's choice

Als bewust kinderloze is mijn kijk op het hebben en opvoeden van kinderen natuurlijk niet uit de praktijk. Ik moet er niet aan denken een kind te moeten groot brengen in deze tijd, en zou, zoals ik het nu kan overzien, een overbezorgde ouder zijn. Ik ben van mening dat in moeilijke kwesties waar kinderen mee geconfronteerd worden, zoals echtscheidingen, problematische gezinnen of immigratie en uitzettingen er altijd vanuit het kind gedacht moet worden. Wat is het beste voor hen. Ik heb dan ook letterlijk met open mond het verhaal aangehoord van Armina Hambartsjumian en haar kinderen de 12 jarige Howick en de 11 jarige Lili.

Armina is geboren in Azerbeidzjan, maar is 9 jaar geleden via Rusland, waar haar kinderen geboren zijn, in Nederland terecht gekomen. Etnisch gezien is ze Armeens. Het hele verhaal ken ik niet precies, en over het hoe en wat van de vader van de kinderen weet ik ook niets, maar als ik het goed begrepen heb heeft Armina niet voldoende meegewerkt aan hun terugkeer nadat ze was uitgeprocedeerd. Om die reden komen de kinderen ook niet in aanmerking voor het kinderpardon.

Howick en Lili waren 3 en 2 jaar toen ze in Nederland aankwamen, ze zijn hier naar school gegaan en zijn in hun ontwikkeling dus gewoon gelijk aan oorspronkelijk Nederlandse tieners. Afgelopen vrijdag besliste de rechter dat Armina en haar kinderen mochten worden uitgezet naar Armenië, een land waar de kinderen nog nooit zijn geweest, en waar ook verder geen familie woont, omdat Armina in Azerbeidzjan is geboren.

Wettelijk gezien zal het allemaal wel kloppen, maar is het humaan? Wordt hier vanuit de kinderen gedacht? Het is een retorische vraag. Als ik aan deze kwestie van dit gezin denk, en daar tegenover de problematiek van de terugkerende jihadstrijders zet, hoe men politiek gezien toch een beetje met de handen in het haar zit wat daar nu mee te doen, God, Allah, of wie dan ook verhoedde dat zo'n gekkie doorslaat en het geleerde daar hier in de praktijk brengt. Maar ja men vindt het onmenselijk om ze voor die ene verkeerde keuze een leven lang te laten boeten. We houden ze heus goed in de gaten. Laten we bij die laatste belofte vooral in gedachte houden dat de laatste terroristische aanslagen in Duitsland, Engeland en Frankrijk zijn gepleegd door daders die bij de overheden allemaal bekend waren en op de radar stonden.

Terug naar Armina en haar kinderen. Zij heeft dus de 'verkeerde' keus gemaakt om niet mee te werken aan de uitzetting van haar gezin, en daarvoor moeten nu ook haar kinderen boeten. "We moeten de wet handhaven!" zei premier Rutte gisteren enigszins geïrriteerd op een vraag hierover. En nu heeft ze een soort Sophie's choice gemaakt, toen ze werd opgepakt waren haar kinderen er niet en ze weigerde te zeggen waar ze zich ophielden. Een wanhoopsdaad omdat ze hoopt dat haar kinderen hier, in het enige land wat zij kennen, mogen blijven en een goede toekomst tegemoet kunnen zien. Zelf is ze op het vliegtuig naar Armenië gezet, waar ze, zoals eerder gezegd, geen familie heeft.

Wat een onbeschrijfelijk verdriet moet er zijn bij deze drie mensen, en wat een angst zullen ze hebben. 'Zo is de wet nu eenmaal, en die moet gehandhaafd worden', voor diegenen die dat ook in dit geval werkelijk vinden zal ik me plaatsvervangend schamen vanwege het zo onmenselijk en rechtlijnig denken. Ik wens voor Armina, Howick, Lili en iedereen die hen lief heeft, dat het logische verstand en het gevoel het in dit land wint van de regelgeving.