Four funerals and no wedding

Vorig jaar april werd ik opgeschrikt door het overlijden van mevrouw Bettink, de moeder van mijn vriendin Anita, bij wie ik in de jaren 80, toen we nog bij onze ouders woonden, regelmatig thuis ben geweest. 31 Augustus van datzelfde jaar overleed mijn tante Jopie, en op 10 mei van dit jaar haar zuster, mijn moeder. Gisteren heb ik de laatste eer bewezen aan Jeane, de moeder van mijn dierbare vriend Rick, een vrouw die ik me alleen maar vrolijk lachend voor de geest kan halen. "Mijn moeder danste door het leven" zei Rick zo heel treffend en mooi in zijn toespraak. Vier uitvaarten, vier verschillende vrouwen variërend in leeftijd van 69 tot 91 jaar, die in ieder geval met elkaar gemeen hadden dat ze moeder waren.

Vier moeders.

Als een moeder overlijdt gaat er ook een klein stukje van jezelf met haar mee, terwijl er tegelijkertijd een stukje van haar in jou voortleeft. Moeder en kind, is er een sterkere (bloed)band denkbaar? Het maakt niet uit hoe groot en volwassen jij bent, of hoe oud zij is, zolang ze er is ben en blijf je haar kind. Valt zij weg dan voelt het alsof de bron waaruit je bent ontstaan in één keer verdwijnt en je het ineens alleen moet doen.

'Kijk mama, zonder handen'.

Zij is er niet meer om je op te vangen als je valt, ook al was het de laatste tijd eigenlijk zo dat ze veel meer steunde op jou. De onvoorwaardelijkheid van haar liefde voor jou, wat zo vanzelfsprekend leek, daarvan zie je nu pas hoe ongelofelijk bijzonder dat was. En alles wat ze heeft gedaan zodat het jou aan niets ontbrak, daar kijk je nu met volwassen ogen met veel meer bewondering naar dan toen, want je vond het eigenlijk heel gewoon, of je was te jong om te beseffen hoeveel inspanningen en moeite ze heeft moeten doen terwijl ze deed alsof het voor haar slechts een handomdraai was.

Moeders kunnen een beetje toveren.

Zelfs na hun afscheid, want wat hebben ze ons een hoofd en een hart vol herinneringen cadeau gegeven. Voor wel een heel leven lang.