Het Glijpaleis

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van Radio Capelle, waarna de column ook is te lezen op de website van 'Roze Golf".

Ik ben geboren en getogen in Den Haag, dus toen ik in het jaar des heren 1984 aan de hand van vrienden me in het uitgaansleven ging storten was het daar. Er waren genoeg gelegenheden voor de homoseksuele mens om te verpozen. In de Nieuwe Schoolstraat had je Boko, Stairs en Venice, daar ging je eerst heen, om wat te drinken en op de kleine dansvloertjes te dansen. Deze etablissementen sloten om 2.00 uur, dan ging je vervolgens naar de Herengracht waar zich discotheek Aquarius bevond om tot in de late uurtjes te dansen op de grote dansvloer. Ook kan ik me nog Butterfly herinneren ergens op de Laan van Meerdervoort, maar dat lag nogal uit de route.

Het was in Aquarius waar ik in de zomer van 1987 een jongen tegenkwam die mijn eerste verloofde zou worden. Bijzonder was dat hij uit Rotterdam kwam, en in Den Haag uitging. Onze amourette heeft 6 jaar mogen duren en het moet in die periode geweest zijn dat ik voor het eerst in Gay Palace kwam de discotheek die in hetzelfde jaar was geopend als waarin ik mijn eerst stappen in de uitgaanswereld zette, 1984. Ook Gay Palace ontkwam niet aan de Rotterdamse gewoonte om overal een nickname voor te verzinnen, de Erasmusbrug wordt ‘De Zwaan’ genoemd en wie weet nog dat de Koopgoot eigenlijk Beurstraverse heet? Zo werd Gay Palace in de Rotterdamse volksmond ‘Het Glijpaleis’. Gebruik vooral je verbeelding hoe men daar zo aan gekomen is.

Ik ben voor mijn verloofde destijds vanuit Den Haag naar Capelle aan den IJssel verhuisd waar we gingen samenwonen, en waar ik na de dramatische scheiding in Rotterdam kwam te wonen, en wel in de Zwarte Paardenstraat, een straat die loopt van de Witte de Withstraat naar de Schiedamsesingel, waar Gay Palace was gevestigd. Grappig is dat mijn uitgaansfrequentie altijd een vrij grillig verloop had. Of ik ging elke week, of ik ging maanden achtereen niet uit, en het toeval wil dat het half jaar dat ik op 200 meter afstand van Gay Palace woonde ik mijn cocoon-periode had. Achteraf gezien wilde ik de zesjarige relatie die voorbij was even verwerken en mezelf weer even herpositioneren ten opzichte van alles en iedereen.

Ik verhuisde naar het Kleiwegkwartier in Rotterdam Noord, en het uitgaan nam weer een aanvang aan, afwisselend in Den Haag, Leiden en natuurlijk Rotterdam, naar Gay Palace. In de jaren 90 ben ik er regelmatig geweest, ik geloof dat toen de verbouwing ook heeft plaatsgevonden en er op een gegeven moment 3 etages waren met op iedere etage een andere muzieksoort. Ik hield erg van dansen en heb er ongelooflijk leuke herinneringen aan. Ook toen ik in 2000 weer in het prachtige Capelle aan den IJssel kwam te wonen, ben ik nog vaak geweest, en opeens was er ook Now & Wow wat in die periode weer heel erg hip was, dus ben ik daar ook eens gaan kijken, maar op een gegeven moment word je wat ouder en is het voor niemand meer prettig om je nog in dit soort uitgaansgelegenheden te vertonen. Je ziet een derde generatie zich aandienen, en als je eerlijk naar jezelf bent hoor je daar niet meer zo bij.

Ik kan me nog herinneren dat we met vrienden uit die tijd tegen elkaar zeiden dat we in ons gezicht geslagen wilden worden als we op gevorderde leeftijd ons nog zouden ophouden in dit soort gelegenheden. Want in onze glorietijd liepen er natuurlijk ook mannen van middelbare leeftijd rond, en ik vond dat altijd iets sneus hebben. En hoewel ik dansen waarschijnlijk nog steeds heel erg leuk vind, is de hedendaagse muziek niet echt aan mij besteed. Bovendien heb ik natuurlijk nog de moves uit de eighties en nineties, wat de jeugd van nu een soort plaatsvervangende schaamte zal geven, net alsof je je ouders ziet dansen. Nee, het is een mooie en leuke tijd geweest, en als beginnend bejaarde zijn er weer zoveel andere geweldige dingen voor in de plaats gekomen. Maar ik weet dat er vrienden van toen zijn die als ik ze tegen zou komen, geheel in de lijn met wat we toen met elkaar hebben afgesproken legitiem in hun gezicht zou mogen slaan. Maar ach, met ouderdom komt ook relativering en wijsheid, dus zeg ik nu: ‘leven en laten leven’.

Borrelt natuurlijk de vraag op of met het verdwijnen van Gay Palace in 2014 er een groot gemis is ontstaan in de Rotterdamse uitgaansgelegenheden voor LHBt’ers. Ik ben niet zo heel erg op de hoogte welke uitgaansgelegenheden er precies zijn voor de LHBT gemeenschap, maar aan de uitgaansagenda te oordelen die iedere uitzending wordt voorgelezen door Quirine is er naar mijn gevoel best een ruim aanbod. Maar een echte discotheek is er niet meer, en omdat ik het er zelf altijd zo enorm naar mijn zin heb gehad ben ik geneigd om te zeggen dat het zeker een gemis is voor de LHBT jongeren van nu, maar aan de andere kant is er in die 30 jaar zoveel veranderd. Ik heb het wel eens eerder gezegd, in de tijd voor het wereld wijde web moesten we wel uitgaan naar gelegenheden om gelijkgestemden te ontmoeten, en die noodzaak is in deze tijd niet meer zo aanwezig. Je leert elkaar kennen via de talloze sites die er zijn, en kunt dan besluiten om elkaar bij bijvoorbeeld Dudok te ontmoeten voor koffie met zo’n overheerlijke appeltaart, of op een leuk terrasje in de stad. Je hoeft niet per se meer naar een homokroeg of disco. En twee meisjes of twee jongens die met elkaar dansen in een ‘gewone’ disco, daar kijkt, uitzonderingen daar gelaten, niemand meer van op.

Maar toch, het plezier wat ik heb gehad in die tijd in discotheken in het algemeen en Gay Palace in het bijzonder, ik gun het de jonge LHBT’ers van nu het ook zo van harte. Daarom een toepasselijke dancehit uit 1984, het jaar waarin ik voor het eerst uitging en Gay Palace zijn deuren opende. “I Love Men” van de onvergetelijke fenomenale Eartha Kitt.