zaterdag 7 oktober 2017

Eendracht maakt macht

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het radio programma 'Uit De Kast' van Radio Capelle. Ook zal de column worden geplaatst op de site van 'Roze Golf' van RTV Oost.

Het is nu ruim een jaar geleden dat ik mijn eerste column schreef en voorlas in dit programma, na door Noes Fiolet te zijn gevraagd. Vanaf het begin was er, betreffende mijn column, al een kleine samenwerking tussen ‘Uit De Kast’ en ‘Roze Golf’, die tot op de dag van vandaag voortduurt. ‘Roze Golf’ is het holebitrans-magazine, zoals ze het programma zelf noemen, van RTV Oost, iedere zondag te beluisteren tussen 18.30 en 19.00 uur. Het programma heeft ook een website, www.rozegolf.nl, waar mijn column na de uitzending van ‘Uit De Kast’ gepubliceerd wordt.

Toen ik begon was er één uitzending per maand van ‘Uit De Kast’, en dat werd meteen vanaf oktober 2016 al twee keer per maand, op de eerste en derde zaterdag, zoals de vaste luisteraars wel weten. Weer een maand later, vanaf 5 november 2016, werd het programma ook op een later tijdstip uitgezonden op Radio Zuidplas, en vanaf vandaag zijn we ook te horen op Radio Schiedam. Als een olievlek spreidt het programma ‘Uit De Kast’ zich dus uit naar de buurtgemeenten, en wie weet welke gemeenten er in de toekomst nog allemaal gaan volgen.

Dit alles kan natuurlijk alleen maar gebeuren doordat mensen willen samenwerken en het belang inzien van een programma voor en over de LHBT-gemeenschap voor hun gemeente, maar ook zeker om een beeld te schetsen en voorlichtend te werken over wat er in de LHBT-wereld speelt voor luisteraars die geïnteresseerd zijn en er meer van willen weten. Dan zal al gauw blijken dat LHBT’ers net mensen zijn, die gewoon gelukkig willen zijn, lief willen hebben, graag een leuke job hebben, verdriet kunnen hebben, vrolijk kunnen zijn, of om in deze context Shakespeare maar eens aan te halen:

“Heeft een LHBT’er geen ogen? Hebben wij geen handen, organen, een menselijke gestalte, vijf zintuigen, gevoelens, en passies? Eten we niet hetzelfde voedsel, raken we niet gewond door dezelfde wapens, zijn we niet onderhevig aan dezelfde ziektes, worden we niet genezen door dezelfde medicijnen, worden we niet opgewarmd en afgekoeld door dezelfde zomer en winter, zoals elk ander mens. Als je ons prikt bloeden wij dan niet? Als je ons kietelt, lachen wij dan niet? Als je ons vergiftigt sterven we dan niet? En als je ons mishandelt, wreken we ons dan niet? Als we in dit alles net als iedereen zijn, dan lijken we op iedereen in elk opzicht”.

Oorspronkelijk wordt deze tekst uit het tragi-komische toneelstuk ‘De Koopman Van Venetië’ natuurlijk uitgesproken door het personage Shylock, een Jood, maar je kunt het met enige verbeelding voor elke minderheidsgroepering in de maatschappij gebruiken, om aan te geven dat ieder mens in basis gelijk is. Want dat is waar het naar mijn gevoel in deze tijd steeds vaker mis gaat; het wij en zij denken, waarbij ‘wij’ altijd dat is wat als norm gezien wordt en iedereen die daar van afwijkt, daar wordt lijnrecht tegenover gestaan.  Het is zwart wit, van het grote grijze gebied ertussen of van de vele mooie kleurennuances, daar wil men niet van weten. Het moet duidelijk en vast omkaderd zijn wat gewenst is en wat niet.

Je komt het overal tegen, in het toneelstuk van Shakespeare uit 1597 gaat het tussen een Jood en een Christen, en nu ruim 400 jaar later denkt ieder geloof dat ze ‘wij’ zijn, dus de goeden, en de anderen zijn allemaal ‘zij’, de slechten. In de politiek is het links versus rechts, terwijl aan beide kanten goede en minder goede ideeën en standpunten zijn, die pas door samenwerken met elkaar in dat grote ruime gebied er tussen tot bloei zullen en kunnen komen.

Maar het lijkt wel of de volledige samenleving een aaneenschakeling van wij en zij kampen aan het worden is, kijk maar eens op social media, de nuance is daar bijna niet te vinden, en als die er al voorzichtig wordt geventileerd werkt dat meer als olie op het vuur, want je MOET kiezen; het is wij of zij.

Het wordt in alles doorgevoerd tot de meest triviale zaken als vrouwenvoetbal, tv-programma’s, het openbaar vervoer en aanstonds zal de zwarte pieten wij en zij discussie wel weer losbarsten. Ik vind heel vaak ook wel eens helemaal niets van iets, maar dat is een gemoedstoestand die schijnbaar aan het uitsterven is. Het is vaak de felheid en de toon waarmee te vuur en te zwaard het eigen standpunt, vol van het eigen gelijk verdedigd wordt, waar ik me totaal over kan verbazen, ik bedoel je kunt er ook voor kiezen om je niet in een oplaaiende discussie op social media te mengen. Het zal zoveel rust geven en een hoge bloeddruk voorkomen.

Het is geen goede ontwikkeling dat we ons allemaal in ons eigen wereldje opsluiten en de ander daarvandaan argwanend bekijken. Door samen te werken komt er juist zoveel meer voor elkaar, je kunt zoveel van elkaar leren, want in basis wil ieder mens eigenlijk hetzelfde, en zijn we ook hetzelfde, wat in de tekst van Shakespeare van zo’n lange tijd geleden al naar voren kwam.


Ik was net als iedereen met stomheid geslagen toen ik een tijdje terug in de Amerikaanse stad Charlottesville de betoging zag en de leuzen hoorde die werden gescandeerd tegen Joden, homo’s, gekleurde mensen in het algemeen en vluchtelingen in het bijzonder. Maar toen ik niet lang daarna in het hetzelfde Amerika mensen zag die honderden kilometers naar Houston waren gereisd om daar van uit zichzelf hulp te bieden aan de slachtoffers van die vreselijke overstromingen, dan blijf ik optimistisch en goede hoop houden dat het overgrote deel van de mensheid inziet of in zal gaan zien dat samenwerken altijd te prefereren is boven segregatie, en dat het niet uitmaakt of je wit, zwart, Jood, Moslim, hetero of homo bent. 






Geen opmerkingen:

Een reactie posten