€ash4 je club

Na het doen van de boodschappen overhandigde de cassière mij na het afrekenen een aantal plastic muntjes. Ik doe eigenlijk nooit aan spaaracties mee, als ik een pan of ovenschaal wil dan koop ik die gewoon, dus ik vroeg haar waarvoor ze waren. Ze vertelde dat het een actie betrof waarbij je een vijftal verenigingen kon sponsoren, door de muntjes in een display te werpen. Het betrof:

• Algemene Capelse Zwemvereniging
• Korfbal Combinatie Capelle
• Molukse Ouderen Groep
• Sparta Rugby Club
• Turnvereniging TurnAround

Ik vond het meteen een leuk initiatief. Winkelcentrum 'De Terp' heeft een bedrag van €5000,- te verdelen, en hoe meer munten in de display, hoe meer sponsorgeld de vereniging ontvangt. Mijn rechtvaardigheidsgevoel zegt dan meteen dat iedere vereniging €1000,- verdient, maar ik snap de uitdaging en de spanning hierin natuurlijk ook. Ik heb gekozen om mijn muntjes in de display voor de Molukse Ouderen Groep te deponeren.

In Capelle woont van oudsher een grote gemeenschap met Molukkers waarvan er nu velen bejaard zijn. Het sponsorgeld willen ze besteden aan materiaal voor de ouderengym, bingoavonden, een dagje uit en om thema-avonden te organiseren. Als je ouder wordt en niet veel toekomst meer hebt kijk je terug op je leven en als je je leven in een ander land bent begonnen blijft dat op één of andere manier trekken en zoek je gelijkgestemden met wie je een gezamenlijk verleden hebt op dat gebied.

In de vierdelige serie 'Vaarwel Nederland' van Omroep MAX, waarvan nu twee delen zijn uitgezonden, worden portretten gemaakt van Nederlanders die in de jaren na de oorlog, nadrukkelijk aangespoord door de overheid destijds, zijn geëmigreerd naar Canada, Amerika, Australië en Nieuw Zeeland. De overheid stelde dat met een inwonertal van 10 miljoen Nederland vol was, en het beter zou zijn om het moederland te verlaten naar daar waar nog zoveel ruimte was.

Het is indrukwekkend om te zien hoe deze mensen die nu bejaard zijn, dat hebben ervaren. Variërend van eigen bewuste keuze tot min of meer gedwongen door de omstandigheden, het komt allemaal voorbij. Mensen die nooit meer terug zouden willen naar Nederland, maar ook mensen die altijd nog vol met heimwee zitten. Ze zoeken elkaar op, hebben clubjes en ondernemen dingen met als rode draad hun gemeenschappelijk verleden. Die momenten bij elkaar hebben een Nederlands tintje, door de spelletjes die ze doen en alles wat ze eten en drinken. Er wordt Nederlands gesproken, met Engelse woorden er doorheen, maar er zijn ook mensen die spreken alsof ze gisteren nog in Nederland waren. Ik zie in die uitzendingen het plezier wat ze hebben met elkaar mede door alle herinneringen die ze ophalen. Dat gun ik de oudere Molukse Capellenaren ook. Vandaar mijn keuze voor de Molukse Ouderen Groep in deze.